gibi (dizi)

• dün bir etkinlikteydim, konuşmalar dinlendi, fazla kalabalık değiliz zaten, sonrasında çay kahve kendi aramızda konuşuyoruz falan derken, hiç tanımadığım bir adam arkadaşımla konuşmamı duyup lafa girip ikimizi de susturdu. arkadaşım o arada tüydü gidişatı görünce, ama adam hem es vermiyor hem birinci tip geveze çıktı, yani kendi konuşmasını devam ettirecek sufleyi de benden söke söke alıyor, inanılmazdı. baktı kendimi kurtaramıyorum arkadaşım döndü dolaştı geldi bilmem kim seni sordu falan diye beni kurtardı aman allahım ya o neydi... akşamında eve dönüp gibi'deki şadan'ı görünce ne kadar ucuz kurtardığımı anladım, çünkü dün hayatımın sadece 15 dakikasını kaptırdım bu gevezelik bencilliğine.
  bu seviye gevezelik bencillikten öte bir şey değil, kendi sesinin tınısı dışında, kendi sözünün muhtevası dışında hayatta hiç bir şeyi önemsemiyor olmak lazım.
  yani insan kendi kendine geveze olur bazen, kendi iç sesini bastırmak için kendini konuşturur, laf lafı açar, kaçmak istediği bir şey vardır. ama bu bir psikolojik sıkıntı, neden gönülsüz insanları bu derde sinsice ortak ediyorsunuz?
  bu entry de gevezelik oldu şimdi bir miktar, işte böyle ironik şeyler de insanin kendine ayar vermesidir.